Вараціш-гара. Маргарыта Латышкевіч

адчайна, разумеючы, што не зраўняецца, ніколі не дагоніць, як бы ні спрабавала, як бы ні спяшалася: занадта па–рознаму крочаць.

      І прачнулася – з цяжкой галавой, разбітая, быццам і не спала. Вясёлая маладзенькая служка, круглая і чырвонашчокая, крамяная, уся быццам наліўны яблык, абудзіла рана, прынесла Ільзе ваду для ўмывання. Балбатала пра ўсё адразу і ні пра што, грымела накрухмаленай спадніцай, шумна адхінала гардзіны. За вокнамі яшчэ не развіднела, раскудлачаная Ільга пазяхала і церла кулакамі вочы. А служка між іншым казала, што вяльможны Тамаш Дубыніч нейкую новую забаўку прыдумаў, таму і загадаў пабудзіць на досвітку, і дужа прасіў, каб панна – значыць, Ільга – да яго далучылася.

      – Ах, такі далікатны пан, ну такі далікатны! – служка манерна надзьмула пульхныя губкі. – І «ласачкай» назаве, і «красунечкай», і мядовым пернікам пачастуе!

      На гэтых словах Ільга вельмі жыва ўявіла медзведзяватую абыходлівасць Дубыніча з жаночым полам і засмяялася. Зрэшты, князеў брат, хоць і ў гадах, а нежанаты, поспехам пэўнага кшталту якраз карыстаўся, і не адно такое румянае яблычка па ім уздыхала. Сам жартаваў неяк: як, маўляў, тут законную жонку завесці, гэта колькі ж дзявок застанецца з разбітымі сэрцамі.