Праклён Міндоўга. Максім Кутузаў

спадар Нарбут, вы не горш за мяне ведаеце, што так неабходна. Няўжо вы забыліся, што, калі я дамаўляўся наконт саюзу з Рыгай, я абяцаў, што прыму хрысціянства?

      Нарбут:

      Вядома, памятаю. Нават калі б я і хацеў не памятаць, усё роўна складана забыцца на такое.

      Віцень:

      Але ж мы ўсе добра ведаем, што я ні ў якім выпадку не збіраюся так рабіць. Аднак калі я яшчэ і праганю хрысціянскага місіянера, тады дакладна непрыемных наступстваў нам усім не пазбегнуць.

      Нарбут:

      Усё роўна! Нават казаць такое – вялікая непавага да нашых багоў! Вялікая абраза! Хай літасцівыя Багі нам гэта даруюць!

      Віцень:

      Гэта было неабходна, каб дасягнуць таго, што было нам патрэбна.

      Богуш:

      Так, вялікі князь, саюз з Рыгай – гэта вельмі мудры і дальнабачны крок, які моцна паспрыяў хуткаму і паспяховаму развіццю гандлю ў нашым княстве.

      Румбольд:

      А перамогай пад Коркгаўзам нашы продкі будуць ганарыцца яшчэ шмат гадоў!

      У гэты момант у залу ўваходзіць вартаўнік. Спрэчка заціхае.

      Вартаўнік:

      Вялікі князь, Вас жадае бачыць нейкі юнак. Ён кажа, што ў яго да Вас ёсць важная і неадкладная размова.

      Віцень:

      І што ж гэта за юнак такі? Як яго імя?

      Вартаўнік:

      Ён прадставіўся як Давыд, сын Даўмонта.

      Некалькі імгненняў пануе поўная цішыня.

      Віцень (праз паўзу):

      Што ж, у такім выпадку хай Давыд, сын Даўмонта, уваходзіць.

      Румбольд (шэптам, звяртаючыся да Богуша):

      Няўжо гэта папраўдзе ён? Сын здрадніка? І як у яго толькі смеласці хапіла з’явіцца ў Вялікім Княстве пасля таго, што нарабіў ягоны шалёны бацька? Ды не толькі з’явіцца ў княстве, але яшчэ і прыйсці да нашага князя? Калі гэта сапраўды ён, тады яго неабходна неадкладна схапіць і пакараць смерцю.

      Вартаўнік сыходзіць і вяртаецца з юнаком, які ўпэўненым крокам набліжаецца да вялікага князя і становіцца перад ім на калена.

      Віцень:

      Можаш устаць, Давыд, сын Даўмонта.

      Юнак уздымаецца.

      Віцень:

      Што прывяло цябе на радзіму тваіх продкаў? Наколькі я ведаю, пасля смерці твайго бацькі табе прапаноўвалі стаць князем Пскова. Шчыра кажучы, я не чакаў цябе калі-небудзь убачыць тут, у нашай сталіцы, у маім замку.

      Румбольд (звяртаючыся да Богуша):

      За гэта я і паважаю нашага мудрага князя. Паглядзі, як годна ён трымаецца. На ягоным месцы я б адразу загадаў кінуць нашчадка здрадніка назаўсёды ў сутарэнне, і ўсё.

      Богуш (амаль шэптам):

      Пачакай, давай лепей паглядзім, што будзе далей адбывацца.

      Давыд:

      Так, вялікі князь, мой бацька памёр, але перад смерцю ён сказаў, што хацеў бы, каб я вярнуўся на радзіму ў Нальшчаны. І каб верна і мужна служыў вялікаму князю да канца свайго жыцця.

      Юнак зноў становіцца на калена, дастае з похвы меч і працягвае яго Віценю.

      Віцень (праз паўзу):

      І